کد مطلب:173186 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
عشق به خدا
از برجسته ترین جنبه های شخصیت حضرت سیدالشهدا علیه السلام، محبت پروردگار و دلدادگی او به خداوند و امر و رضای اوست. این كه نسبت به حماسه ی عاشورا و آمادگی برای شهادت طلبی و پذیرش تبعات و پیامدهای آن و راضی شدن به یتیمی فرزندان و اسارت اهل بیت، از زبان حضرتش چنین نقل شده است:
تركت الخلق طرا فی هواكا و ایتمت العیال لكی أراكا؛ نشانه خدا دوستی و عشق به معبود و فنا در حب الهی است.
هر چه حضرت امام حسین علیه السلام به لحظه شهادت نزدیك تر می شد، چهره اش برافروخته تر و شكفته تر می گشت؛ و این تعبیر دیگری از عشق الهی اوست كه تبدیل هجران به وصال را می دید و به وجد می آمد.
عمان سامانی در مثنوی بلند «گنجینة الاسرار» خویش، به رفتار و حالات حسین بن علی علیهماالسلام از دید
عرفانی و عشق نگریسته و امام را سرمست از شراب شوق و عشق الهی می بیند كه پیاپی جام محبت و بلای بیش تری می خواهد، و او را موجی برخاسته از دریا می داند كه محو حقیقت خداست و می خواهد باز به همان دریا بپیوندد و در این راه، هر چه جز «او»ست، دست می شوید و «خود» را قربانی می كند.
وی در این ترسیم عاشقانه، سراسر عاشورا و صحنه های رزم فرزندان و یاران را جلوه ای از آن «جذبه الهی» و عشق برتر می شناسد و شهادت هر كدام از یاران را هم چون «هدیه» به درگاه دوست توصیف می كند، تا رضای محبوب تأمین شود و به بزم قرب، راه یابد.
تركت الخلق طرا فی هواكا و ایتمت العیال لكی أراكا؛ نشانه خدا دوستی و عشق به معبود و فنا در حب الهی است.
هر چه حضرت امام حسین علیه السلام به لحظه شهادت نزدیك تر می شد، چهره اش برافروخته تر و شكفته تر می گشت؛ و این تعبیر دیگری از عشق الهی اوست كه تبدیل هجران به وصال را می دید و به وجد می آمد.
عمان سامانی در مثنوی بلند «گنجینة الاسرار» خویش، به رفتار و حالات حسین بن علی علیهماالسلام از دید
عرفانی و عشق نگریسته و امام را سرمست از شراب شوق و عشق الهی می بیند كه پیاپی جام محبت و بلای بیش تری می خواهد، و او را موجی برخاسته از دریا می داند كه محو حقیقت خداست و می خواهد باز به همان دریا بپیوندد و در این راه، هر چه جز «او»ست، دست می شوید و «خود» را قربانی می كند.
وی در این ترسیم عاشقانه، سراسر عاشورا و صحنه های رزم فرزندان و یاران را جلوه ای از آن «جذبه الهی» و عشق برتر می شناسد و شهادت هر كدام از یاران را هم چون «هدیه» به درگاه دوست توصیف می كند، تا رضای محبوب تأمین شود و به بزم قرب، راه یابد.